پیامک

پیام، پیامک، اس ام اس یا هر چی ...

وقتی واسه یکی می نویسیم و ارسال می کنیم ...

یه بارِ محتوایی داره با تأثیری آنی و مستقیم یا بلند مدت ، غیرمستقیم و ناخود آگاه ...

البته به شرطی که گیرنده -  واقعا - اون پیام رو بخونه یا ببینه ...

آخه - این روزها - خیلی ها حجم عظیم پیام های دریافتی شون رو نخونده حذف می کنند ... 

فرقی هم نمی کنه؛ پیامک، ایمیل، وایبر، واتس اپ و ...

موضوع اینه که پیام رسانی امروز دچار هرج و مرج، بیراهه و ناراستی های زیادی شده ...

از تهاجم و بمباران مطلب و عکس و فیلم به حریم شخصی ادلیست ها گرفته تا نادیده گرفتن وقت و زمان و تعدادِ پیام های ارسالی ...  

از طرفی دیگران، شماره ات رو در شبکه های اجتماعی موبایلی تو گروه های مختلف اد می کنند ...

تشکر میکنی و میای بیرون ... !

اما چه فایده ... ؟!

دوباره یکی دیگه و یه گروه دیگه ... ؟!

ما نخواهیم عضوِ هر گروه ریز و درشت باشیم و خواننده مطالبِ بسیار بسیار مهمشون، چه باید بکنیم ؟! ... :|

عوارض و عواقب، میزان و نحوه اثرگذاری پیام هایی که برای دیگران ارسال میشه هم که دیگه جای خود داره ...

برای مثال به این پیامک ها دقت کنید: 

"ناگهان دلت می گیرد؛

از فاصله بین آنچه می خواستی و آنچه هستی" ...

این جمله - ناخودآگاه - موجِ بزرگی از یأس و سرخوردگی رو به خواننده القا می کنه ...

خُب بنده خدا، چرا نمیگی:

ناگهان دلت پر می کشد برای آنچه که می خواهی باشی یا هر جمله و نوشته امید بخشی ... ؟!

یا این:

"اگر کسی هست که به فکر خوشحال کردنته ...

این یعنی خوشبختی" ...

خُب اگر اون یکی راهِ خوشحال کردنت رو اشتباه بره چی ... ؟!

یا شما اگر نخواهی اون یکی خوشحالت کنه، چه !؟ ... :|

این که دیگه خوشبختی نیست، دردسره ... !

سایر پیام ها و مطالب و تصاویر و فیلم های جورواجور هم که بماند ...

اینجاست که جا داره مخاطب ساکت، بی نظر و بدون عکس العمل نباشه ...

سکوت و تحمل چنین تهاجماتی - به طور نامحسوس - بر روان، باور و سبک فکری اش اثر سوء خواهد داشت ...

ابزارهای ارتباطی امروز، دیگه مثل سابق یک طرفه و محدود نیستند ...

بین گیرنده و فرستنده پیام فاصله و واسطه ای نیست ...

مخاطب میتونه - و باید - کنشی آنی و متقابل داشته باشه تا این چرخه ارتباطی از مسیر درستش منحرف نشه ...

کوتاه سخن اینکه؛

مرعوب و مسحور فضای ارتباطی کنونی نشیم ...

و اجازه ندیم هر پیام و اپلیکیشنی بر زندگی واقعی ما سایه بندازه و مُخل آسایش فردی و اجتماعی ما بشه ...