یکی دو روزه، اول در نوشته‌های چند تا از وبلاگ نویسان قدیمی و برنامه نویسان معروف، بعد در سایت‌ها خوندم:
«صابر راستی کردار» خالق هفت فونت فارسی از جمله وزیری درگذشت.
ناراحت شدم. با توجه به شرح حالی که ازش نوشتند؛ بیشتر.
اسمش به نظرم آشنا اومد اما نه از این لحاظ که گفتند.
چرا و چطور یادم نیومد تا اینکه امشب یکی در مطلبی به آخرین پُست وبلاگش اشاره کرد.
با خودم گفتم: ببینم ایشون کجا و چه وبلاگی داشته که این همه خوشنامه، بلکه من هم خواننده‌اش بودم و یادم نیست.
وبلاگش رو که دیدم؛ یادم اومد! 
🔸🔹🔸
اردیبهشت امسال (بعد از مدت‌ها ننوشتن) به مناسبت ۱۱ سالگی «سوژه نگار» دلم خواست جایی چند سطری بنویسم.
به اینجا اومدم، به روال سابق به قسمت قالب‌های عمومی یه سر زدم.
در کمال تعجب ۲ قالب جدید دیدم. هر دو زیبا و مطابق سلیقه من. بابت رنگ و برگ و پرنده و این حرف‌ها.
اسم یکیش «چراغ» بود داخل پرانتز (صابر راستی کردار) و دیگری «غنچه» داخل پرانتز به همین نام.
توی دلم یه آفرین بهش گفتم و شوق نوشتنم بیشتر شد.
بعدتر به بهانه نام قالب جدید وبلاگم، یاد شعر معروف «تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید؟ تو یکی نه‌ای، هزاری. تو چراغ خود برافروز» افتادم و مطلبی با عنوان «چراغ» نوشتم!
🔷🔷🔹🔹
و حالا باز هم برای چندین و چندین و چندمین بار می‌بینم که این دنیا چقدر کوچیکه و البته زودگذر! ...
«خدایا چنان کن سرانجام کار، تو خشنود باشی و ما رستگار»
روحش شاد و آرام. یاد و نامش ماندگار.
- ۲۵ آبان ۰۲ ، ۰۲:۴۱
