همیشه نوشتن درباره میرزا کوچک خان رو دوست داشتم ...
هر بار حسّی سرشار از غرور و غربت تمام وجودم رو پُر میکنه ...
حس دوگانه ای که وصف شدنی نیست ...
از انشاهای دوران کودکی و تحقیق ها و روزنامه دیواری های دوران مدرسه ...
که اگر موضوعش آزاد بود، حتما درباره اش می نوشتم ...
تا مقالات و گزارش های سال های بعد ...
به تقویم رسمی کشور که نگاه کنیم ...
یازدهم آذر ماه به نامش مزیّن شده:
سالروز شهادت میرزا کوچک خان جنگلی ( 1300 ه.ش ) ...
پُست های دو سال گذشته رو که به همین بهانه می خوندم ... (++)
کامنتی از یه دوست داشتم که نوشته بود:
"خوب بود به خداحافظی و آخرین دیدار میرزا با همسرش هم اشاره می کردی" ...
اطلاعات دقیقی از زندگی و سرنوشت همسر میرزا در دست نیست ...
گفته میشه:
نامش جواهر رضاپور بود و بنا بر روایاتی تا مدت ها در رشت زندگی می کرد ...
سکانس خداحافظی جواهر و میرزا کوچک خان در سریال کوچک جنگلی ساخته بهروز افخمی رو ...
پروانه معصومی و علیرضا مجلل به زیبایی به نمایش درآوردند ...
ابراهیم فخرایی در کتاب سردار جنگل ...
این آخرین دیدار رو از قول یکی از نزدیکان میرزا که در خانه اش حضور داشت چنین روایت میکنه:
میرزا وقتى خطر را نزدیک دید، براى آخرین بار به دیدار همسرش رفت و گفت:
"اوضاعمان از همه جهات مغشوش و نامعلوم است ...
خطر از همه سو احاطه مان نموده و در معرض طوفان حوادث قرار گرفته‌ایم ...
جریانات آینده به قدر کفایت مبهم و تاریک به نظر می‌رسد و امکان این هست که باز تاریک تر شود ...
و تو گناهی نداری جز اینکه همسر من هستی ...
و سزاوار نیست بی‌سرپرست و بلاتکلیف بمانی و زندگی ات سیاه و تباه شود ...
یا خدای نکرده در معرض خطر قرار بگیرد ...
در حقیقت حیف است که هنوز از گلستان زندگی گُلی نچیده دچار خزان حوادث شوی ...
و از طراوت و جوانی ات بی بهره بمانی ...
در حالیکه (طلاق) حلال همهٔ این مشکلات است ...
و تو بعد از طلاق به حکم شرع و عرف مُجاز خواهی بود شالوده نوینی را برای زندگی آینده ات بریزی ...
همسرش گفت من این پیشنهاد را نمی‌پذیرم ...
زیرا مایل نیستم به پیمان شکنی و بی وفایی متهم شوم ...
قبول این تکلیف در حقیقت به معنی تن در دادن به ملامت‌ها و سرزنش‌های مردم است ...
من اگر این پیشنهاد را بپذیرم مردم به من چه خواهند گفت ...
آیا نمی‌گویند: هنگام خوشی و اقبال روزگار، با شوهرش انباز بود ...
اما زمان بروز مصیبت ناسازگار گشته است ؟ نه نه – تسلیم به چنین امری به من گوارا نیست ...
من زن بی‌حقوقی نیستم و تو را هنوز روی پله شهرت و افتخار می‌بینم ...
من که به مراتب از فرزانگی‌ات آگاهم از آنچه بر من گذشته است تأسفی ندارم ...
و به آنچه به من وارد خواهد شد نیز راضی هستم ...
زیرا به خدای عادل رئوف توکل دارم و همه پستی‌ها و بلندی ها و تحولات را از سرچشمه مشیت او می‌نگرم ...
تو اگر زنده بمانی خدای بزرگ را سپاسگزار خواهم بود از اینکه به کالبدم روح تازه دمیده است ...
و اگر از پای در آیی که طلاق خدایی خود به خود جاری شده است ...
با این همه محال است به پیوند دیگری در آیم و شخص دیگری را به همسری برگزینم ...
و مطمئن خواهی بود که عهد خود را تا لب گور ادامه خواهم داد ...
این را گفت و های های گریست و اشک از دیدگانش جاری شد ...
میرزا از این حالت همسرش، سخت منقلب و متاثر شد ...
و از او پوزش طلبید و شخصیت و نجابتش را ستود و گفت: درس ادب و انسانیت را باید از طبقه شما آموخت ...
زیرا روح و قلبتان از درک حقایق زندگی سرشار است ...
من زنی به نجابت و سلامت نفس و قدرت فهم و درایت تو کمتر دیده‌ام با اینکه دهقان زاده ای بیش نیستی
مع هذا می‌بینم که در خلال گفته هایت حقایق غیر قابل انکاری نهفته است ...
از اینکه وضع مادی ام اجازه نداد که یک زندگی آسوده ای مطابق شأنت فراهم کنم شرمنده‌ام ...
و از اینکه در شدائد روزگار و دشواری‌های وارده بر من همچون کوه ثابت و پایدار مانده ...
و با این همه، ذره‌ای از غمخواری و مهر و محبتت نکاست از تو سپاسگزارم ...
معنی همسر و شریک همین است نه آنچه به دروغ بعضی ها ادعا می‌کنند ...
شاید این هم جزء مشیت الهی باشد
که امید و آرزوهای چندین ساله ام زیر تلی از حوادث و آلام زندگی مدفون شوند ...
ولی این آخرین کلام را باید بدانی که چون همسرت دزد نبود لاجرم از مال دنیا نیز چیزی نیاندوخت ...
خیلی چیز‌ها در حقم گفته‌اند ...
اما تو که از همسرت حتی برای روزگار نامعلوم و ابهام‌آمیز آینده ات کوچکترین ذخیره‌ای در اختیار نداری ...
بهتر از هر کس دیگر می‌توانی درباره‌ام قضاوت کنی ...
من از تو راضی‌ام که هیچگاه من را مورد موأخذه و سرزنش درباره آنچه نداشته‌ام قرار نداده ای ...
و از خدای بزرگ خواهانم که از این بزرگواری و کف نفس که مظهر تقوی و فضیلت است از تو راضی باشد ...
تنها چیزی که از دارایی دنیا در اختیار دارم یک ساعت طلا است که یادگار هدیه انور پاشا است ...
من اینک آن را به تو می‌بخشم که هر وقت زنگش به صدا در آمد به خاطرات گذشته رجوع کنی ...
و همسر آزرده و حسرت بر دل مانده را به یاد آوری ...!
این را گفت و با چشمانی اشک‌آلوده از همسرش خداحافظی کرد " ...
* * *
اینم روایتی دیگر از تاریخ درباره تنها وسیله ای که در جیب میرزا کوچک خان پیدا شد ... (+)
