دو دوست

دو دوست با پای پیاده از جاده ای در بیابان عبور می کردند ...

بین راه بر سر موضوعی اختلاف پیدا کردند و کار به مشاجره کشید ...

یکی از آنها از سر خشم بر چهره دیگری سیلی زد ...

دوستی که سیلی خورده بود سخت آزرده شد ...

بی آنکه چیزی بگوید ، روی شن های بیابان نوشت : 

امروز بهترین دوست من بر چهره ام سیلی زد ... 

آنها به راهشان ادامه دادند تا به یک آبادی رسیدند ... 

تصمیم گرفتند قدری آنجا بمانند و کنار برکه آب استراحت کنند ...

ناگهان شخصی که سیلی خورده بود ، لغزید و در آب افتاد ...

چون شنا بلد نبود نزدیک بود غرق شود ...

اما دوستش به کمکش شتافت و او را نجات داد ... 

این بار بر روی سنگی حک کرد: 

امروز بهترین دوستم جان مرا نجات داد ...

دوستش با تعجب پرسید: 

چرا وقتی سیلی ات زدم، بر روی شن و حالا بر روی سنگ نوشتی ... !؟

وی پاسخ داد:

وقتی دوستی تو را ناراحت می کند ...

باید روی شن های صحرا بنویسی تا بادهای بخشش آن را پاک کنند ... 

ولی وقتی به تو خوبی می کند ...

باید آن را روی سنگ حک کنی تا هیچ بادی نتواند آن را از یادها ببرد ...