استاد قندی
نیمه پاییز سال 1390 بود که با خبر شدیم ...
از بیماری استاد قندی ...
به شوخی بیشتر شبیه بود تا خبر ...
پیامکی که از بیماری تلخ فراموشی اش خبر می داد ... !
چطور ممکن بود انسانی سرریز از آمار و اخبار ایران و جهان این همه اطلاعات رو فراموش کنه ... ؟!
اما خبر اون قدر موثق بود که حتی تکذیب نشد ...
درست مثل خبر سکته مغزی و به کُما رفتنش در ماه قبل ... (+)
و خبری که بعد از ظهر امروز تو یکی از گروه های خبری تلگرام خوندم:
"نیستی و خانه تاریک شده است ...
جهان تاریک شده است ...
حسین قندی درگذشت" ...
ناخودآگاه یاد تکه کلامش افتادم:
"می باشد اشتباه است ...
است درست است" ...
این جمله رو در چند جای جزوه اصول روزنامه نگاریم با شکلک های مختلف نوشته بودم، هر بار که استاد تکرار می کرد ...
یادش بخیر و خدا رحمتش کنه ... (+)
آهان اینم بنویسم؛
برای یادگاری از نام و یاد ایشون که استادی خوشرو و سرزنده بود برای ما ...
متنی که سایر اساتید ما در واکنش به خبر بیماری "استاد تیتر مطبوعات ایران" نوشته بودند ...
و مهم تر از اون تیتری بود که تلخی اش همیشه در کام ما روزنامه نگاران دانشگاه علامه طباطبایی (ره) موند ...
یک خبر با دو تیتر: قندی دیگر تیتر نمی زند / همیشه همراه هم می مانیم ...
"این یک تیتر است؛ ضربه ای یا موجی، فرقی نمی کند: " قندی دیگر تیتر نمی زند " ...
سال ها تیتر زد، اما خودش موضوع تیتر این نوشتار تلخ است ...
امروز همراهان دیرین اش برآنند تا بگویند: ترا فراموش نمی کنیم ...
قندی ما با بیماری تلخ و مشکوک به "فراموشی" دست و پنجه نرم می کند و ما دست او را هرگز رها نمی کنیم ...
قندی آن قدر نوشت و تیتر زد تا در فضای روزنامه نگاری ما رشد کند و ببالد.
مثل قند می نوشت و روزنامه نگاری می کرد. نفس می کشید و جا برای تنفس روزنامه نگاری این مرز و بوم می گشود.
آموختن و آموزش دغدغه همیشگی او بود.
بسیاری در دانشکده ها و در کلاس های پربارش روزنامه نگار شدند، آموختند و برخی از همان ها درصدر نشسته اند و پایه های روزنامه نگاری را نگه داشته اند.
تألیفات ماندگار و کاربردی او در روزنامه نگاری در کنار اثرگذاری اش در بسیاری از روزنامه ها و مجلات، از کیهان هوایی گرفته تا روزنامه های ابرار، اخبار، جامعه، توس، انتخاب و جام جم از او یک روزنامه نگار چند وجهی ساخت" ... (+)
روحش شاد ...
