بدهکار
ایستاده ام توی صف ساندویچی که ناهار امروزم را سرپایی ...
و در اسرع وقت بخورم و برگردم شرکت ...
از مواقعی که خوردن، فقط برای سیر شدن است ...
و قرار نیست از آن چیزی که میجوی و می‌بلعی لذت ببری، بیزارم ...
به اعتقاد من حتی وقتی درب باک ماشین را باز میکنی ...
تا معده‌اش را از بنزین پر کنی، ماشین چنان لذتی می برد ...
و چنان کیفی می کند که اگر می توانست چیزی بگوید ...
حداقلش یک آخیش یا به به بود ...
حالا من ایستاده ام توی صف ساندویچی ...
فقط برای اینکه خودم را سیر کنم و بدون آخیش و به به برگردم سر کارم ...
نوبتم که می شود ...
فروشنده با لبخندی که صورتش را دوست داشتنی کرده سفارش غذا را می گیرد ...
و بدون آن که قبضی دستم بدهد می رود سراغ نفر بعدی ...
می ایستم کنار، زیر سایه یک درخت ...
و به جمعیتی که جلوی این اغذیه فروشی کوچک جمع شده اند، نگاه می کنم ...
که آیا اینها هم مثل من فقط برای سیر شدن آمده اند ...
یا واقعا از خوردن یک ساندویچ معمولی لذت می برند ...
آقای فروشنده خندان صدایم می کند و غذایم را می دهد ...
بدون آنکه حرفی از پول بزند ...
با عجله غذا را - سر پا و زیر همان درخت - می خورم ...
انگار که قرار است برگردم شرکت و شاتل هوا کنم ...
انگار که اگر چند دقیقه دیر برسم ...
کل پروژه های این مملکت از خواب بیدار و بعدش به اغما می روند ...
می روم روبروی آقای فروشنده خندان ...
که در آن شلوغی فهرست غذا به همراه اضافاتی که خورده ام را به خاطر سپرده است ...
می‌شود 7200 تومان ...
یک 10 هزار تومانی می دهم و منتظر باقی پولم می شوم ...
3 هزار تومان بر می گرداند ...
می‌گویم: 200 تومانی ندارم ...
می‌گوید: اندازه 200 تومان لبخند بزن ...
خنده ام می گیرد ...
خنده اش می گیرد و می گوید: اینکه بیشتر شد ...
حالا من 100 به شما بدهکارم ...
انگار هنوز هم از این آدم ها پیدا می شود ...
آدم هایی که هنوز معتقدند:
لبخند زدن زیبا و لبخند گرفتن ارزشمند است ...
منبع: akairan ...
- ۹۴/۰۹/۰۲
